bitgen
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
bitgen
1.Biten, sona eren; 2. Verimli, münbit, bitek; 3. Biten, fışkıran; 4. Cüsseli, iriyarı; 5. Sivilce. ~ iş: sona eren iş; ~ cerle: verimli topraklar; sabanla igi ~dile: ekinler iyi bitmiş, kayadan ~ terek: kayadan fşkıran ağaç; sav ~ adam: iri cüsseli adam, ~ caş: cüsseli delikanlı; bolğanı ~den tolğandı: her tarafı sivilce ile dolmuş, beti ~leden körünmeydi: yüzü sivilcelerden görünmüyor.