atav

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

atav

1. Yığın, deste, öbek. ~ geben: ot yığını. 2. Kayış, şerit, kemer, kayış bağı. ~nu uzunu aşhı, söznü kıshası aşhı: kayışın uzunu iyi, sözün kısası iyi (a.s.).

vadetme, ithaf etme, ayırma, adını koyma. At-bet ~: kötü sıfatla anma, kusur söyleme, at ~: ad takma, cuk ~: bir şey vadetme, bir şey (vermeye) söz verme.

Son arananlar:

• goç,
• pəl,
• dudxona,
• dast,
• cumartesi,
• ustqurma,
• cırga,
• kalt,
• hidroloji,
• kuralıv,
• Mühəndislik,
• sübh,
• nöbet,
• görmegeý,
• cumurtha,
• nöş,
• sıralanma,
• shatlanmaq,
• bəddua,
• uncommunicative,
• uu,
• atav