abrek

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

abrek

1. Sömürgeci düşmanla savaşmak için dağa çıkan yiğit, mücahit. 2. Evini memleketini terkeden kişi. 3. Serüven arayan, maceraperest. ~ bolmak: evinden, yurdundan ayrılmak. ~ iymek: evi terkettirmek, ~ ketmek: evini terketmek, ~ ulanla: mücahit gençler.

Son arananlar:

• MUNOQASHA,
• kabus,
• SALTANAT,
• padşahyana,
• raxna,
• ýaby,
• kiçimek,
• grain,
• çodar,
• evident,
• baýguşhana,
• tə'yin,
• ŞİKAYƏT,
• hh,
• damdam,
• caypa,
• kürlük,
• bənd,
• Elig,
• kibrit,
• şive,
• abrek