abrek
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
abrek
1. Sömürgeci düşmanla savaşmak için dağa çıkan yiğit, mücahit. 2. Evini memleketini terkeden kişi. 3. Serüven arayan, maceraperest. ~ bolmak: evinden, yurdundan ayrılmak. ~ iymek: evi terkettirmek, ~ ketmek: evini terketmek, ~ ulanla: mücahit gençler.