Omurav
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
omurav
omur, zincir kemiği. Bel ~: bel omuru, boyun ~: boyun omuru, kulsüymez ~: kuyruk sokumunu meydana getiren omurların herbiri ("kölelerin sevmediği omur" anlamının verilmesi şundandır: eski Karaçay'da koyun parçalara ayrılarak toptan pişirilir ve aile fertlerine belli parçalar hisse olarak verilirdi; kulsüymez omurav hem lezzetli hem de eti az olduğundan kölelere verilmezmiş. Bunun için bu ad verilmiştir.), kegey ~: bel omuru (yanlarındaki çıkıntılardan dolayı bu isim verilmiştir), şeşe ~: sırt omuru, ~ cilik: omurilik, ~ süyek: omurga, ~la: omurlar.