prelate

English—Turkish Dictionary (FreeDict, 2017)

prelate /njuːmˈəʊniə/

1. yüksek rütbeli din adamı, piskopos. prelacy piskoposluk.

Last searches:

• sasimoq,
• köst,
• fingirdek,
• kayratker,
• emeldar,
• Patlıcan,
• vaholanki,
• joyful,
• tahakküm,
• ortara,
• teskari,
• yaptimaq,
• reduce,
• bercak,
• şərhçi,
• chiroy,
• ozıtgan,
• möl,
• Türkana,
• qəribqürəba,
• cater,
• prelate