prelate

English—Turkish Dictionary (FreeDict, 2017)

prelate /njuːmˈəʊniə/

1. yüksek rütbeli din adamı, piskopos. prelacy piskoposluk.

Last searches:

• huyu,
• kögüz,
• verşok,
• bron,
• kirişme,
• hac,
• banish,
• durgu,
• dinleyici,
• kadak,
• kanıkey,
• peski,
• qélin,
• disharmonious,
• powerful,
• pedagog,
• kiln,
• emilmek,
• register,
• peçete,
• industrious,
• prelate