kâba

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kâba

Kâ’be, Beytullah. ~ğa barğan men hapar aythan sen (d): Kâ’beye eden giden ben, anlatan sen.

Son arananlar:

• buyum-,
• baardaş,
• orin,
• tohumluk,
• salapet,
• whitehot,
• söklünçü,
• getgedə,
• ozıtgan,
• asmak,
• assı,
• shal,
• konat,
• cumhur,
• gizlenmek,
• çokut,
• bölemek,
• Bağlamak,
• Sırımak,
• koyanerin,
• also,
• kâba