kent
Türkiye Türkçesi – Arı Duru Türkçe Sözlüğü (Kuleli, 2013)
kent
[Köken: Soğdca] Şehir
Türkiye Türkçesi – Tatarca Sözlük (Ganiyev, 1998)
kent
и. шәһәр
Karşılaştırmalı Türk Lehçeleri Sözlüğü (Ercilasun, 1991)
kent
Türkiye Türkçesi: kent
Azerbaycan Türkçesi: şähär
Başkurt Türkçesi: kala şähär
Kazak Türkçesi: kent kala şahar
Kırgız Türkçesi: şãr
Özbek Türkçesi: şähär
Tatar Türkçesi: kala şähär
Türkmen Türkçesi: şäher
Uygur Türkçesi: şähär
Rusça: gorod
Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)
kent
f. Oturaklık yeri, meskûn mahal, şehir.
Türkmencenin Açıklamalı Sözlüğü (Kyýasowa, 2016)
kent
I, at. Oba. Bagşy aga, mundan gitseň öňüňden bir gumluk çykar, onuň aňyrsy bir kentdir, kendiň aňyrsy ýene gumlukdyr (“Nejep oglan”).Bentden-ä, bentden, sesi geler kentden, çüňki polatdan, sakgaly etden (Matal).
KENT II, at, gepl. d. Şepe, dost.
Uygurca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Kurban, 2016)
kent
Kent; büyük köy; kasaba.
Dîvânü Lugâti’t-Türk Dizini (TDK)
kent
şehir·III, 34 bkz> ken, kend