emir
Türkiye Türkçesi – Arı Duru Türkçe Sözlüğü (Kuleli, 2013)
emir
[Köken: Arapça] Buyruk, (resmi, yazılı): Yarlık
Türkiye Türkçesi – Tatarca Sözlük (Ganiyev, 1998)
emir
I и. 1) әмер; 2) боерык
emirII и. әмир
Karşılaştırmalı Türk Lehçeleri Sözlüğü (Ercilasun, 1991)
emir
Türkiye Türkçesi: emir
Azerbaycan Türkçesi: ämr
Başkurt Türkçesi: ämir boyorok
Kazak Türkçesi: ämir buyrık
Kırgız Türkçesi: buyruk öküm carlık
Özbek Türkçesi: buyruḳ ämr
Tatar Türkçesi: amır boyrık
Türkmen Türkçesi: emir höküm buyruk
Uygur Türkçesi: ämir buyruk pärman
Rusça: prikaz poveleniye
İngilizce—Türkçe Sözlük (FreeDict, 2017)
emir /ˌiːdʒɪptˈɒlədʒi/
1. reis, emir emirate (emir'it) bir emrin hüküm sürdüğü memleket, emirlik.
İngilizce—Türkçe Sözlük (Anonim)
emir
emir
Türkmencenin Açıklamalı Sözlüğü (Kyýasowa, 2016)
emir
at. Buýruk, höküm.
EMIR [emi:r], at.1.taryh. Gündogaryň käbir musulman ýurtlarynda bir ýurduň ýa-da welaýatyň häkimi, hökümdary, hökümdarlyk derejesi, şeýle hem şol derejäni alan şahs. Buhara emiri. 2.Adam ady.
Uygurca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Kurban, 2016)
emir
I a. Emir, buyruk. Öz emrige aldi – Kendi emrine aldı. Emir qilmaq – Emretmek, buyurmak.
II a. Amir, yönetici, hükümdar, emreden.
Dîvânü Lugâti’t-Türk Dizini (TDK)
emir
kırağı, sis· I, 54 bkz> amır, imir, iñir