Köken
Türkiye Türkçesi – Arı Duru Türkçe Sözlüğü (Kuleli, 2013)
köken
[Köken: Yerel] Gelip çıkış, Çıkış, Çıkış yeri, Tek
Türkiye Türkçesi – Tatarca Sözlük (Ganiyev, 1998)
köken
и. 1) тармак, үсемлек тармагы; bir kökende üç kavun бер тармакта өч кавын; 2) күч. нигез; 3) чыгыш, нәсел □ köken bilimi этимология фәне
Karşılaştırmalı Türk Lehçeleri Sözlüğü (Ercilasun, 1991)
köken
Türkiye Türkçesi: köken
Azerbaycan Türkçesi: mänşä
Başkurt Türkçesi: sığışyiri
Kazak Türkçesi: törkin şığuv tegi
Kırgız Türkçesi: çığış tek
Özbek Türkçesi: mänbä mänşä kelib çikış
Tatar Türkçesi: çığış ciri
Türkmen Türkçesi: esãsı aslı gelip çıkışı
Uygur Türkçesi: asas tüp negiz
Rusça: osnova naçalo istoçnik
Türkmencenin Açıklamalı Sözlüğü (Kyýasowa, 2016)
köken
[kökön], at. 1. Owlak-guzy kökermek üçin uzyn ýüpe berkidilen halkaly bag(lar). Eger sen şony hem äkidip, gyzyldan ahyr, kümüşden köken edip, ýagşy saklasaň, men seniň bilen gideýin – diýipdir (Halk ertekisinden). 2. Bäş barmaga dakylýan ýüzükleriň arasyny birleşdirýän zynjyr bag. Onuň barmaklarynda köken bilen berkidilen ýüzük bardy. 3. göç. m. Zynjyr, bent.
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
köken
bitki gövdesi, bitkinin toprak üzerindeki gövde kısmı, bitki fidanı. Harbız ~le harbız bıla tolğandıla: karpuz gövdeleri karpuzla dolmuş, narat ~le: çam fidanları, çüyündür ~le: pancar gövdeleri (köken kelimesi Türkiye türkçesindeki gibi kök anlamına gelmez, bilakis kök ile yapraklar arasında kalan gövde bölümünü ifade eder).